Column Sophie Heesen

Op 26 oktober verscheen er een artikel over mij op de website van Eva Jinek. Met veel bewondering kijk ik op naar deze vrouw, want ze heeft de Gouden Televizier gewonnen en stond 2018 in de Top 100 meest invloedrijke vrouw van Nederland in de categorie media. De week ervoor had ik een gesprek met de hoofdredacteur van Jinek. Ze vroeg naar ambities, ervaring en of ik tips had voor volgende generaties. Ik moest even stil staan hoe ik de afgelopen 2,5 jaar heb ervaren. Even ademhalen en nadenken.

Mijn politieke motivatie ontstond niet omdat ik wilde horen bij een bepaalde groep mensen. De politiek was voor mij een kans om wat te kunnen betekenen voor jongeren die geen huiswerkbegeleiding kunnen betalen, evenementen toegankelijk blijven en dat jongeren een stem kunnen krijgen in de politiek en in de stad Gouda. Mijn ambities zijn al ontstaan toen ik jong was. Nadat mijn ouders zijn gescheiden, belandden wij met m’n moeder in een Voedselbanktraject. Daar hebben we een paar jaar van moeten leven. In eerste instantie schaamde ik mij, net als voor het kleine huis waar wij in woonden. Maar toen ik wat ouder werd, dacht ik: wat vind ik hier eigenlijk van? Is het normaal dat je kinderen minder kansen krijgen op het moment dat je partner wegvalt? Ik heb mijn persoonlijke situatie vertaald naar een maatschappelijke kwestie.

Toen ik de kans kreeg bij de PvdA Gouda ben ik opzoek gegaan hoe ik om kan gaan met politieke processen. Als 18-jarige begreep ik niet altijd wat er gebeurde in de raad. En dat was uiteindelijk mijn kracht. Je hoeft niet altijd alles te weten om een sociaaldemocratisch hart te hebben. Je leert het door het te doen. De campagnes langs de deuren vind ik het mooiste aan het werk. Gewoon het gesprek aangaan. Je moet eigenlijk nooit bang zijn om in gesprek te gaan. Als je campagne voert en iemand zegt: ‘Ik zou nooit op jouw partij stemmen, ik vertrouw jullie voor geen meter’, kan je natuurlijk weglopen. Maar je kan ook vragen waarom het vertrouwen zo geschaad is. Erachter komen waar de pijn zit. Na 2,5 jaar sta ik sterker in mijn schoenen en ga ik er honderd procent voor. Vaak genoeg heb ik gehoord dat ik maar een meisje ben, maar dat sta ik niet meer toe. Ik ben een volwassen vrouw met dromen, ambitie en ik sta sterk in mijn schoenen.

Mijn opa en oma waren altijd lid van de PvdA. Mijn moeder Erica gaf, toen ze nog een kind was, een roos aan Joop den Uyl na de speech die hij gaf. Zij speelde in speeltuin de Sluis. Ook mijn oma was zeer aanwezig tijdens de Algemene Ledenvergaderingen. En dan heb ik het nog niet gehad over de grote posters van de PvdA. Ik ben dus geboren in een rood nest. Niet alleen ik.

De afgelopen jaren heb ik gezien dat er meerdere Gouwenaars sociaaldemocraat zijn. Gouwenaars die hebben recht op werk, wonen, arbeid en onderwijs. Op dit moment kan je kiezen voor de populaire liberale opvatting dat je het zelf mag uitzoeken. Of je kiest voor solidariteit en idealen die impact hebben op je leven. De wetten en regels waar de sociaaldemocraten in Nederland al tientallen jaren voor gestreden hebben, staan op een kantelpunt. Hoe belangrijk is het nog dat minder welvarende gezinnen een dak boven hun hoofd hebben? Hoe belangrijk is het nog dat kinderen een boterham kunnen eten op school? Hoe belangrijk is het nog dat ouderen kunnen genieten van een zorgeloze oude dag?

Samen moeten we weer groot worden. Een volkspartij, een partij creëren waar we op kunnen rekenen. Wonen, werk en onderwijs op de eerste plek. Durven kiezen voor vooruitgang.